Κάρμεϊ στα Νορβηγικά σημαίνει καταφύγιο. Εύστοχα λοιπόν το νησί Κάρμεϊ που βρίσκεται ανάμεσα στο Στάβανγκερ και στο Χάουγκεσουντ πήρε αυτό το όνομα, καθώς από την εποχή ακόμα των Βίκινγκς ήταν καταφύγιο για τους ναυτικούς και τους ψαράδες, όταν ο ωκεανός ήταν στις μαύρες του. Μικρά φυσικά λιμανάκια παρέχουν ασφάλεια, από τα κύματα και τους ανέμους που κάνουν επικίνδυνη την ανοικτή θάλασσα. Η ανθρώπινη δραστηριότητα σε αυτόν τον τόπο φτάνει πολύ πίσω στο χρόνο, καθώς έχουν βρεθεί αντικείμενα που χρονολογούνται από την παλαιολιθική εποχή, ενώ κατά τη μυθολογία ήταν ο τόπος του Θεού Θορ που είναι ο αντίστοιχος του δικού μας Ποσειδώνα αλλά και του Χάραρντ, του πρώτου Βασιλιά της Νορβηγίας. Εδώ σήμερα μπορείτε να δείτε το μνημείο για τους χαμένους ψαράδες, τις, 
«πέντε ανόητες παρθένες», ένα σύστημα από πέντε λαξεμένες πέτρες που πιστεύεται ότι αποτελούσαν ένα πρωτόγονο ημερολογιακό σύστημα, καθώς και τη μεσαιωνική εκκλησία της Παναγίας που κτίστηκε το 1250 και αποτελεί το ψηλότερο λίθινο κτίριο στη Νορβηγία. Μπορείτε επίσης να γευτείτε κάθε είδος ψαριού αλλά και να δοκιμάσετε την τύχη σας στο ψάρεμα παρέα με τους ντόπιους ψαράδες που είναι πάντα πρόθυμοι να σας ανεβάσουν στη βάρκα τους και με τη ιδιόρρυθμη προφορά τους, να σας πουν ατέλειωτες ιστορίες για θαλάσσιους δράκους και τεράστιους.. .μπακαλιάρους.
«Το Κάρμεϊ είναι και το δικό μου καταφύγιο» μας λέει σήμερα ο Γιονστάιν. «Εδώ στο Οκραχαμν, σε αυτό το σπίτι δίπλα στην εκκλησία, γεννήθηκα. Από δω ψηλά μπορείς να δεις και το γήπεδο του χωριού, πίσω από το λιμανάκι. Τότε δεν είχε χόρτο και τα γόνατα μου ήταν μονίμως ματωμένα. Μετά την προπόνηση, ο παππούς μου με έπαιρνε μαζί του για να επιθεωρήσουμε το φάρο. Μέναμε πολλές ώρες εκεί πάνω και αγναντεύαμε τον ωκεανό. Η ζωή από τότε έχει αλλάξει πολύ. Το εργοστάσιο έφερε πολύ κόσμο, και το Κόπερβικ έχει πλέον τα χαρακτηριστικά της μεγάλης πόλης. Το Οκρα κρατιέται ακόμα αλλά αν μείνεις μέχρι το βράδυ, θα δεις πολλά αυτοκίνητα να έρχονται. Οι περισσότεροι σταματάνε στην αποβάθρα και αγναντεύουν, ενώ όσοι έχουν βάρκα μπαρκάρουν δήθεν για ψάρεμα. Ολοι όμως έρχονται για έναν και μόνο λόγο: Να νιώσουν τον αέρα της ανοιχτής θάλασσας και να «ταξιδέψουν» πέρα από τη φαντασία τους»
Ο Γιονστάιν είναι αποκαλυπτικός. Μας λέει για τον εφιαλτικό Οκτώβρη του 93 όταν το κρίσιμο πέναλτι που έχασε στα τελευταία λεπτά έστειλε την πρώτη του ομάδα, την Ντιέρφ 1919 στον υποβιβασμό. «¨Ημουν 17 χρονών τοτε. Κλείστηκα στο φάρο για πολλές μέρες, όμως αυτή δεν ήταν η τελευταία μου φορά. Εντεκα χρόνια μετά αρχηγός πια στη Χάουγκεουντ, παίζαμε το μεγάλο τοπικό ντέρμπι με τη Βαρντ η οποία είχε ήδη υποβιβαστεί, ενώ εμείς χρειαζόμασταν τη νίκη για να μείνουμε στην κατηγορία. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο από οπαδούς και των δύο ομάδων. Ο αγωνιστικός χώρος δεν είχε καθαρίσει ακόμα από τα χαρτάκια και στην πρώτη μας κατεβασιά βάζω γκολ! Για ένα ημίχρονο τους παίζαμε στο μισό γήπεδο, αλλά το σκορ έμεινε στο 1-0. Το δεύτερο ημίχρονο όμως ήταν σκέτος εφιάλτης. Δεν ξέρω τι άλλαξε. Τα πόδια μας είχαν κολλήσει στο χόρτο και οι αντίπαλοι μας σκόραραν σε κάθε τους επίθεση. Χάσαμε 5-1 και υποβιβαστήκαμε στην Γ’ κατηγορία. Οι οπαδοί μας είχαν αγριέψει και η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Προπονητής τότε στη Βαρντ ήταν ο Καρλ ο οποίος απ’ ότι θυμάμαι είχε κτυπηθεί, μάλλον από κέρμα, και το κεφάλι του ήταν κόκκινο!»
Πέραν από τον υποβιβασμό, η χρονιά εκείνη ήταν δεν έκλεισε καλά για τον Γιονστάιν Γκριντχάουγκ. Μαζί με το φίλο και συμπαίκτη του, Κριστιάν Γκριντχάιμ είχαν δεχτεί την πρόταση της Βολερένγκα και ετοιμαζόταν για το ταξίδι στο Οσλο, όμως ένας σοβαρός τραυματισμός του στέρησε τη δυνατότητα να δοκιμάσει την τύχη του σε ένα ανώτερο επίπεδο. «Χαίρομαι όμως που ο Κριστιάν κάνει καριέρα στην Ευρώπη (Χέρενφεϊν) και είναι αναντικατάστατο μέλος της Εθνικής»
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ BETRAVEL:
Ταξίδι στο Κάρμεϊ
και για στοιχημα
