To 1735, ο Δούκας του Φάιφ, Ουίλιαμ Νταφ έδωσε εντολή στον διάσημο αρχιτέκτονα Ουίλιαμ Ανταμς να του κατασκευάσει μια εξοχική κατοικία στο κτήμα που είχε αγοράσει η οικογένεια του στη Ντέβερον Βάλεϊ. Ο Ανταμς έβαλε τα δυνατά του και σε πέντε χρόνια, χρόνο ρεκόρ για την εποχή εκείνη παρέδωσε τη βίλα με το κλειδί στο χέρι.
Οι διαφωνίες μέσα στην οικογένεια δεν επέτρεψαν την οίκιση, με αποτέλεσμα ο πύργος να ερημώσει και να παραδοθεί στο έλεος του χρόνου. Κατά καιρούς χρησιμοιποιήθηκε σαν ξενοδοχείο, σανατόριο, δικαστήριο, ακόμα και σαν φυλακή για αιχμάλωτους πολέμου. Με την πάροδο των ετών η περιοχή κατοικήθηκε και έγινε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα εξαγωγής Σολωμού προς την Ευρώπη όταν βεβαίως οι καιρικές συνθήκες επιτρέπουν την είσοδο στο μικρό λιμανάκι.
Από τη μια όχθη του Ντεβερον ρίβερ αναπτύχθηκε το Μπανφ και από την άλλη το ΜακΝταφ. Σήμερα οι δυο πόλεις μαζί αριθμούν περί τους 8000 κατοίκους. Το σπίτι των Νταφ ανακαινίστηκε και έγινε μια από τις μεγαλύτερες ατραξιόν του Αμπερντινσάιρ. Στο ισόγειο λειτουργεί καφετέρεια-ρέστοραν και κατάστημα με τουριστικά είδη, ενώ στα ενδότερα δωμάτια λειτουργούν γκαλερί με πολύτιμα έργα τέχνης τα οποία μπορεί να δεί ο επισκέπτης πληρώνοντας το ανάλογο εισιτήριο.
Η μεγάλη αίθουσα και η αυλή διατίθενται για κοινωνικές εκδηλώσεις. Χιλιάδες ζευγάρια από όλο τον κόσμο έρχονται εδώ για να τελέσουν τους γάμους τους σε ένα ειδυλλιακό Γεωργιανό περιβάλλον.
Εκτός βεβαια από το Σπίτι των Νταφ, υπάρχουν και άλλα αξιοθέατα όπως το ενυδρείο στο ΜακΝταφ και το κάστρο του Μπανφ.
Το καμάρι όμως όλων των κατοίκων της περιοχής είναι το Πρινς Ρόιαλ Παρκ, το γραφικό γηπεδάκι της ομαδάρας Ντεβερονβέιλ που ιδρύθηκε το 1938 και αγωνίζεται στη Χάιλαντ Λιγκ.
Σήμερα στο Μπανφ τα καταστήματα θα κλείσουν από νωρίς. Το ενδεχόμενο να περάσει η ομαδάρα στον επόμενο γύρο και να βρεθεί αντιμέτωπη με τη Σέλτικ η τη Ρέηντζερς έχει προκαλέσει πυρετό στους κατοίκους της γραφικής κωμόπολης που εδώ και μέρες έχουν εξαντλήσει τα εισιτήρια του αγώνα την Εϊρ. Οι συνθήκες για πρόκριση είναι ιδανικές για την ομάδα του Σκοτ Αντερσον και του Στούαρτ Γκλένι. Οι φιλοξενούμενοι εκτός από το μακρινό ταξίδι στο βορρά έχουν να αντιμετωπίσουν και σοβαρές απουσίες ιδίως στην επίθεση.
Για όσους ζουν στο Λονδίνο, οΜάρκο Πιέρ Χουάιτ δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ζεν πρεμιέ Ιταλικής καταγωγής με την έντονη ζωή του, τους γάμους του τα διαζύγια του…. διασημότητες, χρήμα κλπ κλπ. Ξεκίνησε την καριέρα του τηγανίζοντας πατάτες σε καντίνα έξω από το Ελαντ Ρόουντ και κατέληξε ένας από τους διασημότερους σεφ της Ευρώπης με αλυσίδα εστιατορίων στο Λονδίνο και αλλαχού. Ας πούμε κάτι σαν τον Μαμαλάκη…. στο λίγο πιο ψηλό και πιο αδύνατο. Εκπομπές στην τηλεόραση, βιβλία, dvd, επαφές με διάσημους και πάνω απ’ όλα καλό φαΐ. Πριν από λίγους μήνες, ο Μάρκο αποκάλυψε δημόσια ότι ανακάλυψε το μπαχαρικό της ζωής του και ότι σκέφτεται σοβαρά να κόψει τα πολλά σούρτα φέρτα και να (ξανα)αποκατασταθεί επιτέλους. «Η Λουίζα είναι το αλάτι και το πιπέρι μου και επειδή τα επαγγέλματα μας ταιριάζουν αποφασίσαμε να ενώσουμε τα τηγάνια μας»….είπε,
Σ.Σ. Η Λουίζα για όσους δεν ξέρουν, είναι ειδική διαιτολόγος-διατροφολόγος-αδυνατολόγος και , έχει ένα από τα πιο διάσημα ιατρεία στο κεντρικό Λονδίνο με πελάτες από σταρ του Χόλυγουντ και πάνω. Επίσκεψη και κότερο.
Η κοπέλα βέβαια αναγκάστηκε να την κάνει αυτή τη δουλειά διότι αν περίμενε από τον πατέρα της να της δώσει το αναλογούν μερίδιο από την οικογενειακή περιουσία…. σώθηκε. Ο ντάντι ήταν ξεκάθαρος. Πρώτα θα βγάλω την ομάδα στο Ουέφα και μετά θα σκεφτούμε τα υπόλοιπα…
Ξέρω τώρα τι περιμένετε… εσείς
Είδαμε τα Μάρκο, δε μας δείχνεις και τη Λουίζα, να δούμε αν ταιριάζουνε???
Να αφήσουμε όμως για λίγο το ζεύγος στην κουζίνα του και να πάμε λίγο πιο Βόρεια. Πέρσι στο συνέδριο του εργατικού λαϊκού κόμματος την εναρκτήρια ομιλία εν μέσω γενικού ενθουσιασμού ποιος νομίζετε ότι την έκανε??
Ε όχι!!! δεν ήταν ούτε ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής διεθνούς ούτε ο αδελφός του Φίντελ Κάστρο. Ήταν ο κύριος Τροντ Μοχν αυτοπροσώπως, Σαν να λέμε δηλαδή να κάνει συνέδριο το ΚΚΕ και αντί του Φλωράκη, κεντρικός ομιλητής να είναι ο Κος Λάτσης και μάλιστα στο τέλος της ομιλίας να τραγουδάει και το αβάντι πόπολο παντιέρα ρόσα.
Πόρωση
Για να μπαίνουμε σιγά-σιγά και στο νόημα του ταξιδιού μας, ο Τροντ Μοχν, γνωστός και ωςΜίστερ Μπέργκεν, είναι ο έβδομος πλουσιότερος άνθρωπος της Νορβηγίας. Γεννηθείς το 1943 στη Σκοτία, σπούδασε στη Γερμανία και δραστηριοποιείται στον τομέα των πετρελαιοειδών με αντλίες στη Βόρεια Θάλασσα, διυλιστήρια, τάνκερ κλπ, κλπ.Πάρε-δώσε με Ανατολική Ασία (Η Κορέα λόγου χάρη τον έχει ανακηρύξει σε επίτιμο πρέσβη της χώρας) και μόνιμος κάτοικος Μπέργκεν όπου είναι και η έδρα των πολυπληθών επιχειρήσεων του. Βέβαια, η συμπεριφορά και γενικότερα οι ιδέες και ο τρόπος ζωής του Κου Μοχν ουδόλως θυμίζουν πρωτοκλασάτο καπιταλίστα η έστω ένα στυγνό επιχειρηματία που πίνει το αίμα του εργάτη και κλέβει τους φόρους από το κράτος. Φιλοσοφία του είναι ότι τα κέρδη πρέπει να τα καρπώνεται ο εργαζόμενος για να έχει όρεξη να δουλέψει και ότι οι φόροι πρέπει να αποδίδονται στο κράτος, διότι το κράτος θα του εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία των επιχειρήσεων του. Ο τύπος λοιπόν αν και 7ος στη λίστα εισοδήματος, κάθε χρόνο είναι πρώτος στη λίστα φορολόγησης που ανακοινώνει το υπουργείο οικονομικών. Μάλιστα πολλές φορές έχει καταφερθεί δημόσια εναντίον συναδέλφων του εκατομμυριούχων για την τακτική τους σε θέματα οφ σόρ και άλλων μεθόδων που ακολουθούν για να γλιτώσουν φόρους! Για τέτοιο ψώνιο μιλάμε.
Εκεί όμως που διαπρέπει ιδιαιτέρως ο κος Μοχν είναι ο τομέας της φιλανθρωπίας και των δημόσιων δωρεών. Από πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, κοινωφελή ιδρύματα, πολιτιστικά κέντρα, αθλητικοί χώροι, μουσεία και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς στην ευρύτερη περιοχή της δυτικής Νορβηγίας και ειδικότερα μέσα και γύρω από το Μπέργκεν φέρουν την επιγραφή «Το παρόν ανηγέρθη ευγενεί δωρεά κου Τροντ Μοχν» Μάλιστα μια φορά ο κος Τροντ τα είχε πάρει άσχημα διότιο υπουργός οικονομικών με τη δικαιολογία ότι το σχέδιο θα οδηγήσει σε αυξημένες πιέσεις την οικονομία, δεν δέχτηκε μια δωρεά 300 εκατομμυρίων που θα πήγαιναν στην επέκταση του Πανεπιστημίου του Μπέργκεν!
Και βέβαια όταν μιλάμε για δωρεές σε αθλητικές εγκαταστάσεις και συλλόγους λογικό είναι να «μπλέξει» και με το ποδόσφαιρο. Η νέα εξέδρα του Μπραν Στάντιον αλλά και ολόκληρο το Βάρντεν Αμφι της Λοβ Χαμ, στην είσοδο τους έχουν την ταμπέλα που λέγαμε παραπάνω. Μέχρι και το παραδοσιακό ρεστωράν στο Φλέγιεν αγόρασε από το Δήμο και κατόπιν το δώρισε στη Μουσουλμανική κοινότητα για να το κάνει τζαμί!
Εδώ το Μπέργκεν όπως φαίνεται από εκεί ψηλά!
Αυτός λοιπόν είναι ο μπαμπάς της δόκτωρος Λουίζας που λέγαμε παραπάνω…. Να τον δούμε και λίγο στη φάτσα
Ο κύριος αριστερά..
Ο άλλος κύριος απέναντι του, είναι ο Γιάρλε Ορμπακπρύτανης του πανεπιστημίου του Τρόμσο και η φωτό τραβήχθηκε σε μια εκδήλωση στην οποία ο κος Μοχν είχε κάνει μια δωρεά 100 εκατομμυρίων κορωνών στο εν λόγω ίδρυμα, περίπου τέτοια εποχή πέρσι.
Σε αυτή την εκδήλωση όλως τυχαίως είχε βρεθεί και ο πρόεδρος της TIL, οποίοςποιών την ανάγκην φιλοτιμίαν ξεμονάχιασε τον Τροντ και του εκμυστηρεύτηκε το πρόβλημα του. «Ξέρετε Κε Τροντ το ταμείο έχει στεγνώσει. Ο μόνος τρόπος να κρατήσω ζωντανή την ομάδα είναι να εκποιήσω κανένα περιουσιακό στοιχείο. Τρεις καλοί παίκτες μου μείνανε δεν έρχεσαι να στους πουλήσω μπας και δείτε και σεις χαρά στα σκέλια σας εκεί κάτω? Ενας τερματοφύλακας και δυο επιθετικοί, μου φαίνεται ότι σας λείπουν. Εμείς χωρίς αυτούς μπορεί να πέσουμε στη Β΄ αλλά τουλάχιστον θα χουμε να λέμε ότι δεν διαλύσαμε την ομάδα»
Να υποβιβαστήτεεεεεεεεε? Και ‘γω δηλαδή έβαλα χρήμα σε μια πόλη η οποία δεν θα έχει ομάδα στην Α?. Όχι αγαπητέ μου. Θα αγοράσω τους παίκτες αλλά θα τους αφήσω εδώ διότι που να τους κουβαλάω εκεί κάτω? Εδώ θα μείνουν και τρεις.. και πάρε και κάτι παραπάνω να αγοράσεις κι εκείνον τον Ρεγκινιούσεν που ακούω ότι είναι καλός αμυντικός.
Έβγαλε λοιπόν το μπλοκ από την κολότσεπη, υπέγραψε ένα τσεκ με 10 ολοστρόγγυλα εκατομμυριάκια και τα έδωσε στην προεδράρα για να σώσει την ομάδα. Εμ έτσι γίνονται οι καθαρές δουλειές. Διότι αν περιμένουμε να γεμίσουν τα ταμεία από τα κουπόνια και τις εισφορές των εγγεγραμμένων μελών, ζήτω που καήκαμε.
Κάπως έτσι ο κος Τροντ έγινε επίτιμος παίκτης της Τρόμσο.
Αν καμιά φορά πάτε στη μπουτίκ της ομάδας και ζητήσετε νααγοράσετε τη φανέλα με το Νο 10 θα σας ρωτήσουν «Ποια από τις δυο?» η Μια βγαίνει σε μίντιουμ και γράφει Sigurd Rushfeldt και η άλλη βγαίνει σε λαρτζ και γράφει TrondMohn.
Με τέτοιο δεκάρι είναι ποτέ δυνατόν να πέσει η ομάδα?
Καμία όμως δεν θα είναι σήμερα μέσα στο γήπεδο. Ο Κος Ρούσφελτ είναι τραυματίας ενώ ο Μοχν δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής κόντρα στην κανονική του ομάδα. Και μιας που η λεγάμενη έχει σωθεί και φέτος…. λέω να σπρώξουμε την άλλη στο Ουέφα.
Όχι τίποτ’ άλλο δηλαδή αλλά να… μήπως και αποφασίσει επιτέλους η Λουίζα να αποκαταστήσει τον Μάρκο …
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΒΕΤRAVEL Μύδια στην ταβέρνα του Μάρκο και Τρόμσο-Μπραν: 2 @3,50 (Won)
Η Νινλίλ ήταν η κόρη του Άνου και της Νάμου. Ζούσε με την οικογένειά της στη Ντιλμούν, την κατοικία των θεών, μέχρι που αδερφός της κι αργότερα σύζυγός της ο Ενλίλ, τη βίασε. Από τη σύλληψη, η Νινλίλ γέννησε ένα αγόρι, το Νάννα, που έγινε ο θεός της σελήνης. Οι Θεοί όμως τιμώρησαν τον Ενλίλ για την πράξη του και τον έστειλαν να ζήσει στο βασίλειο του κάτω κόσμου, όπου τον ακολούθησε και η σύζυγος του. Μετά το θάνατό τους, ο Ενλίλ έγινε ο θεός των ανέμων ενώ η Νινλίλ έγινε θεότητα της δημιουργίας. Μέσα στα καθήκοντα της Νινλίλ ήταν να δείχνει έλεος και να βοηθά όσους αδικεί η μοίρα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα βρέθηκε στη Νιπούρ, το μεγαλύτερο μέρος από τις σουμεριακές πινακίδες. Είναι μικρές πήλινες πλάκες που 'ναι καταγεγραμμένα με σφηνοειδή γραφή, θρύλοι, έπη, μοιρολόγια, ιστορίες, βασιλικά διατάγματα, δικαστικές αποφάσεις, εμπορικές συμφωνίες. Υπολογίζεται πως υπάρχουνε συνολικά πάνω από 30000 τέτοιες πινακίδες. Ένα όμως εύρημα από πηλό χρονολογημένο το 2037 π.Χ., θεωρείται το παλαιότερο ερωτικό ποίημα στον κόσμο! Ένα ποίημα περίπου 4041 ετών! --------------------------------------------------------------------------------
Γαμπρέ, αγαπημένε της καρδιάς μου, σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου. Λιοντάρι, αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες.
'Ασε με να σταθώ τρέμοντας, μπροστά σου, να σε αγγίξω με το χάδι μου. Το χάδι μου είναι ακριβό, πιο απολαυστικό είναι από την ομορφιά.
Σαν το μέλι με το γάλα. Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου, θα σου δώσει λιχουδιές. Στον πατέρα μου, θα σου δώσει δώρα.
Τη ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω. Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή, τη καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω.
Λιοντάρι κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή. Εσύ, επειδή μ' αγαπάς, κύριέ μου, κύριε προστάτη μου, Σουσίν μου, εσύ που ευφραίνεις τη καρδιά της Ενλίλ, άγγιξέ με, με το χάδι σου.
Στο Ντιλμούν ζούσε επίσης ο Ουτναπιστίμ, γιος του Ουμπάρα από την πόλη Σουρουπάκ. ‘Ένα βράδυ στον ύπνο του ο Ουτναπιστίμ είδε τον θεό Εα να του φωνάζει από μακριά: «Ανθρωπε του Σουρρουπάκ, γιέ του Ουμπάρα - Τουτού, γκρέμισε το σπίτι σου και φτιάξε ένα πλοίο. Παράτησε την περιουσία σου και φρόντισε για τη ζωή σου. Περιφρόνησε τα αγαθά του κόσμου και σώσε μόνο τη ζωή σου. Σου λέω: γκρέμισε το σπίτι σου και φτιάξε πλοίο. Κι αυτά πρέπει να είναι τα μέτρα του πλοίου που θα φτιάξεις: οι πλευρές του πλοίου να είναι ίσες. Το κατάστρωμά του να είναι σκεπασμένο σαν το θόλο που σκεπάζει την άβυσσο. Και πάρε στο πλοίο σου σπόρους όλων των ζωντανών πλασμάτων".
Κείνον τον καιρό ο κόσμος πλήθαινε πολύ, οι άνθρωποι γεννοβολούσαν. Ο κόσμος μούγκριζε σαν άγριος ταύρος. Οι μεγάλοι θεοί αναστατώθηκαν από τις κραυγές τους. Ο Ενλίλ που άκουσε τις φωνές τους είπε στο Συμβούλιο των Θεών: Οι βρυχηθμοί των ανθρώπων είναι ανυπόφοροι. Και δεν μπορεί κανείς να κοιμηθεί μέσα σε τούτη την αταξία. Και τότε οι θεοί πρόθυμα αποφάσισαν να εξαπολύσουν τον κατακλυσμό. ‘Εξη ημέρες και έξη νύχτες φυσούσαν δυνατοί άνεμοι, χείμαρροι, θύελλες και πλημμύρες συγκρούονταν σα δυο φαντάσματα πολεμιστών. Όταν ξημέρωσε η εβδόμη ημέρα, η θύελλα στο νότο κόπασε, η θάλασσα ηρεμούσε και ο κατακλυσμός ησύχαζε. Όλη η ανθρωπότητα είχε γίνει λάσπη. Η επιφάνεια της θάλασσας είχε γίνει επίπεδη και ο κατακλυσμός ησύχαζε.
Ο Ενλιλ τσατίστηκε όταν είδε πως υπήρχαν άνθρωποι που τη σκαπούλαραν, όμως μπροστά στην κατακραυγή των υπόλοιπων θεών έριξε τη μύτη του και κατέβηκε στο καράβι του Ουτναπιστίμ «Ουτναπιστίμ παλιότερα ήσουνα θνητός άνθρωπος. Από δω και μπρος εσύ και η γυναίκα σου θα ζήσετε μακριά, εκεί που είναι οι εκβολές των ποταμών". Και έτσι οι Θεοί πήραν τον Ουτναπιστίμ του άλλαξαν το όνομα σε Μπεν Χαλίφα και τον έβαλαν να διοικεί το Ντιλμούν που αργότερα ονομάστηκε σε βασίλειο τω δυο θαλασσών. Και ο Χαλίφα όμως άλλαξε το όνομα του Ενλιλ. Τον ονόμασε Μπρεν και το άγιο μύρο που ανάβλυζε από τους χώρους λατρείας του Θεού, το πουλούσε προς 68, ενίοτε δε και 128, δολάρια το βαρέλι.
Από τότε, ο Ενλιλ και η Νινλιλ προστατεύουν το βασίλειο των δυο θαλασσών και φροντίζουν να μη λείψει τίποτα από τον Χαλίφα και τους υπηκόους του. Και αν καμιά φορά βρεθεί κανένας κακός να βλάψει το βασίλειο, η Νινλιλ που είναι επιφορτισμένη με την αποκατάσταση των αδικημένων φροντίζει να επανορθώσει το κακό.
Να λόγου χάρη το Νοέμβρη του 2005, ο Χούλιο Οσκαρ Ρουί Ακόστα από την Κολομβία, απεσταλμένος του θεού Γιόζεφ είδε φάουλ στον τερματοφύλακα και ακύρωσε το γκολ στο 90’.
Ο Ενλιλ πήγε στο συμβούλιο των Θεών και ζήτησε άμεσα ένα νέο κατακλυσμό. «Κάτσε ρε Ενλιλάκο, του είπανε οι άλλοι, εδώ δε κουνήθηκε φύλλο όταν ο δικός μας έβαλε γκολ με το χέρι. Για κατακλυσμούς είμαστε τώρα? Και του παραχρόνου Μουντιάλ έχει. Κάτσε να τους στείλουμε και κανένα ομορφόπαιδο να μη βγαίνουν στην τηλεόραση με τέτοιες φάτσες»
Πάλι συμβιβάστηκε ο Ενλιλ αλλά με μια προϋπόθεση. Θα έστελνε αυτός το ομορφόπαιδο και θα τον προίκιζε και με καλό αριστερό.
Έστειλε λοπόν ο Ενλιλ το ομορφόπαιδο
του άλλαξε και το όνομα (άκου Μαχμούντ Αμπντουλραχμάν. Ρίνγκο ρε) και του έδωσε εντολή να κτυπά όλα τα φάουλ από τη σέντρα και κάτω.
Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ BETRAVEL: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΩΝ ΔΥΟ ΘΑΛΑΣΣΩΝ (Mamlakat al-Baḥrayn)
Κάρμεϊ στα Νορβηγικά σημαίνει καταφύγιο. Εύστοχα λοιπόν το νησί Κάρμεϊ που βρίσκεται ανάμεσα στο Στάβανγκερ και στο Χάουγκεσουντ πήρε αυτό το όνομα, καθώς από την εποχή ακόμα των Βίκινγκς ήταν καταφύγιο για τους ναυτικούς και τους ψαράδες, όταν ο ωκεανός ήταν στις μαύρες του. Μικρά φυσικά λιμανάκια παρέχουν ασφάλεια, από τα κύματα και τους ανέμους που κάνουν επικίνδυνη την ανοικτή θάλασσα. Η ανθρώπινη δραστηριότητα σε αυτόν τον τόπο φτάνει πολύ πίσω στο χρόνο, καθώς έχουν βρεθεί αντικείμενα που χρονολογούνται από την παλαιολιθική εποχή, ενώ κατά τη μυθολογία ήταν ο τόπος του Θεού Θορ που είναι ο αντίστοιχος του δικού μας Ποσειδώνα αλλά και του Χάραρντ, του πρώτου Βασιλιά της Νορβηγίας. Εδώ σήμερα μπορείτε να δείτε το μνημείο για τους χαμένους ψαράδες, τις, «πέντε ανόητες παρθένες», ένα σύστημα από πέντε λαξεμένες πέτρες που πιστεύεται ότι αποτελούσαν ένα πρωτόγονο ημερολογιακό σύστημα, καθώς και τη μεσαιωνική εκκλησία της Παναγίας που κτίστηκε το 1250 και αποτελεί το ψηλότερο λίθινο κτίριο στη Νορβηγία. Μπορείτε επίσης να γευτείτε κάθε είδος ψαριού αλλά και να δοκιμάσετε την τύχη σας στο ψάρεμα παρέα με τους ντόπιους ψαράδες που είναι πάντα πρόθυμοι να σας ανεβάσουν στη βάρκα τους και με τη ιδιόρρυθμη προφορά τους, να σας πουν ατέλειωτες ιστορίες για θαλάσσιους δράκους και τεράστιους.. .μπακαλιάρους.
«Το Κάρμεϊ είναι και το δικό μου καταφύγιο» μας λέει σήμερα ο Γιονστάιν. «Εδώ στο Οκραχαμν, σε αυτό το σπίτι δίπλα στην εκκλησία, γεννήθηκα. Από δω ψηλά μπορείς να δεις και το γήπεδο του χωριού, πίσω από το λιμανάκι. Τότε δεν είχε χόρτο και τα γόνατα μου ήταν μονίμως ματωμένα. Μετά την προπόνηση, ο παππούς μου με έπαιρνε μαζί του για να επιθεωρήσουμε το φάρο. Μέναμε πολλές ώρες εκεί πάνω και αγναντεύαμε τον ωκεανό. Η ζωή από τότε έχει αλλάξει πολύ. Το εργοστάσιο έφερε πολύ κόσμο, και το Κόπερβικ έχει πλέον τα χαρακτηριστικά της μεγάλης πόλης. Το Οκρα κρατιέται ακόμα αλλά αν μείνεις μέχρι το βράδυ, θα δεις πολλά αυτοκίνητα να έρχονται. Οι περισσότεροι σταματάνε στην αποβάθρα και αγναντεύουν, ενώ όσοι έχουν βάρκα μπαρκάρουν δήθεν για ψάρεμα. Ολοι όμως έρχονται για έναν και μόνο λόγο: Να νιώσουν τον αέρα της ανοιχτής θάλασσας και να «ταξιδέψουν» πέρα από τη φαντασία τους»
Ο Γιονστάιν είναι αποκαλυπτικός. Μας λέει για τον εφιαλτικό Οκτώβρη του 93 όταν το κρίσιμο πέναλτι που έχασε στα τελευταία λεπτά έστειλε την πρώτη του ομάδα, την Ντιέρφ 1919 στον υποβιβασμό. «¨Ημουν 17 χρονών τοτε. Κλείστηκα στο φάρο για πολλές μέρες, όμως αυτή δεν ήταν η τελευταία μου φορά. Εντεκα χρόνια μετά αρχηγός πια στη Χάουγκεουντ, παίζαμε το μεγάλο τοπικό ντέρμπι με τη Βαρντ η οποία είχε ήδη υποβιβαστεί, ενώ εμείς χρειαζόμασταν τη νίκη για να μείνουμε στην κατηγορία. Το γήπεδο ήταν κατάμεστο από οπαδούς και των δύο ομάδων. Ο αγωνιστικός χώρος δεν είχε καθαρίσει ακόμα από τα χαρτάκια και στην πρώτη μας κατεβασιά βάζω γκολ! Για ένα ημίχρονο τους παίζαμε στο μισό γήπεδο, αλλά το σκορ έμεινε στο 1-0. Το δεύτερο ημίχρονο όμως ήταν σκέτος εφιάλτης. Δεν ξέρω τι άλλαξε. Τα πόδια μας είχαν κολλήσει στο χόρτο και οι αντίπαλοι μας σκόραραν σε κάθε τους επίθεση. Χάσαμε 5-1 και υποβιβαστήκαμε στην Γ’ κατηγορία. Οι οπαδοί μας είχαν αγριέψει και η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Προπονητής τότε στη Βαρντ ήταν ο Καρλ ο οποίος απ’ ότι θυμάμαι είχε κτυπηθεί, μάλλον από κέρμα, και το κεφάλι του ήταν κόκκινο!»
Πέραν από τον υποβιβασμό, η χρονιά εκείνη ήταν δεν έκλεισε καλά για τον Γιονστάιν Γκριντχάουγκ. Μαζί με το φίλο και συμπαίκτη του, Κριστιάν Γκριντχάιμ είχαν δεχτεί την πρόταση της Βολερένγκα και ετοιμαζόταν για το ταξίδι στο Οσλο, όμως ένας σοβαρός τραυματισμός του στέρησε τη δυνατότητα να δοκιμάσει την τύχη του σε ένα ανώτερο επίπεδο. «Χαίρομαι όμως που ο Κριστιάν κάνει καριέρα στην Ευρώπη (Χέρενφεϊν) και είναι αναντικατάστατο μέλος της Εθνικής»
Την Τρίτη το βράδυ, ο Γιονστάιν θα ξαναβρεί μπροστά του τον Καρλ σε ένα ακόμη σημαντικό ματς της ζωής του, αυτή τη φορά σαν προπονητής. Ο Καρλ Οσκαρ Εμπερλαντ με τη λήξη εκείνης της περιόδου ανέλαβε τη Σόγκνταλ και φέτος είναι έτοιμος να κάνει το μεγάλο βήμα για την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία. Μια άνοδο όμως που θέλει όσο τίποτα στον κόσμο και ο Γιονστάιν Γκριντχάουγκ, ο οποίος όμως ήδη φέτος μετράει τρεις ήττες από τον αντίπαλο του: Μια σε φιλικό προετοιμασίας, μια για το κύπελλο και μια για το πρωτάθλημα. «Δεν είναι κάτι προσωπικό ούτε θα κριθεί τίποτα από αυτόν τον αγώνα, όμως είναι μια σημαντική μάχη που όλοι στην ομάδα θέλουμε να κερδίσουμε. Εχουμε ένα στόχο και αυτός αύριο περνάει μέσα από το Φοχάουγκαν. Χθες, αντί προπόνησης ήρθαμε, μαζί με τους παίκτες, εδώ στο Οκρα για να χαλαρώσουμε και πιστεύω ότι το πετύχαμε. Νιώθουμε απόλυτα έτοιμοι, και σίγουροι για τη νίκη»
